Assen, 4 oktober 2015

We komen om 18:00u aan op de paddock in Assen. Onze teamgenoten Camiel en Hugo en hoofdsponsor Ingrid ( van Ingrid’s Cooksupport.nl )  zijn al gearriveerd.
Voor een endurance team heb je toch minimaal drie rijders nodig en zodoende hebben Camiel, Hugo en ik zei de gek ons voor deze dag verenigd in team Cooksupport. En zoals het een sponsor als Cooksupport betaamd, eten we een heerlijke Nasi die avond!
Als de pitbox is ingeruimd wordt er hier en daar een gezellig praatje gemaakt met de “concurrentie” en een biertje gedronken ( bedankt Joep! ) en worden de tactieken besproken.
Om omstreeks 23:00u gaat iedereen naar zijn bed, de volgende dag staat er een ware uitdaging te wachten.

De volgende ochtend staan er in totaal 8 training sessies op het programma, 4x een vrije training en 4x een kwalificatie training. Hugo is altijd vrij vroeg erg actief en die wilde de eerste training wel zijn nieuwe BMW aan de tand gaan voelen. Daarna zou Camiel gaan rijden, vervolgens ikzelf en daarna Hugo eventueel nog een keer. Na een aantal ronden komt Hugo binnen en besluit Camiel de baan alvast op te gaan. Tussendoor zou de sessie afgevlagd worden, zou Camiel binnenkomen, om vervolgens de volgende sessie ook aan te vangen.
Als Camiel na de “tussenstop” een aantal ronden heeft gereden duurt het ineens angstvallig lang voordat hij weer doorkomt…. de onrust slaat toe en na een aantal minuten weten we toch zeker dat hij op zijn minst een technisch probleem heeft. Na de sessie wordt Camiel achterop een karretje teruggebracht en blijkt hij in de Ruskenhoek onderuit te zijn gegaan. Sh*t! Dat zat niet in de planning! Als Camiel terug wordt gebracht moet ik zelf de baan op, dus op dat moment weet ik nog niet veel.

Ik rij mijn rondjes en merk op dat de baan nog lang niet op temperatuur is. Alles voelt nog wat “onzeker” aan en de grip is ook nog niet optimaal. Ik draai rustig mijn ronden en kom aan het einde van de sessie binnen gestuurd. In de pits besef ik me voor pitbox 18/19 dat ik pitbox 15 voorbij ben gereden, omdat er niemand stond om me op te vangen. Whaha! Naja, beter na de training dan in de race zeggen we dan maar.
In de box aangekomen krijg ik de schade aan de motor en Camiel zelf te horen. Camiel zijn knie heeft een flinke tik gehad en de van de motor is het kijkglaasje gesprongen…
Camiel is even gaan liggen om te bekijken of zijn knie nog bijdraaid, maar al snel is duidelijk dat Camiel niet meer zal rijden de rest van de dag. Dat is een flinke domper voor het team!!!
Al snel blijkt zijn knie toch behoorlijk wat pijn te geven en besluiten Ingrid en Camiel te vertrekken, om de huisarts een bezoek te brengen. Geheel begrijpelijk! Maar dat ‘verdunt’ het team aanzienlijk.

Na kort overleg besluiten Hugo, ikzelf en onze monteur, Fred Bompa, om de kwalificatie te rijden en de race aan te vangen en te zien waar “het schip zal stranden”.
Hugo zou de tweede kwalificatie sessie rijden en ikzelf de derde sessie, zodat we wat meer rust zouden hebben voor de race. We zouden tenslotte om het half uur moeten rijden met een totaal van 4 stints per persoon. Ikzelf zou de Le Mans start gaan doen, bij afwezigheid van Camiel, iets waar ik toch wel behoorlijk de zenuwen voor had. Maar goed.

Vanaf 13:00u begint de startprocedure. Van 13:00u tot 13:18u zal de pitstraat open zijn en vanaf 13:18u begint de opstelprocedure. Normaal gesproken stellen we natuurlijk op de grid op met draaiende motoren, maar nu parkeren we allemaal de motorfiets aan de pitmuur.
Motorfiets in de versnelling en het contact aan, zodat we na de sprint alleen op hoeven te stappen, starten en koppeling loslaten…
De zenuwen gieren door mijn lijf als ik aan de overkant van de baan sta. De absolute stilte voor zo’n Le Mans start helpt daar niet aan mee. Weldra zal het kabaal en gebulder beginnen en de komende 4 uur niet ophouden! Gaaaaaaf!

Als de vlag valt (startteken), sprint ik de baan over en kom vrijwel gelijk bij de motor aan als Marc Wingelaar, die op de 11e positie naast ons start. Ik druk op de start knop, maar er gebeurt niks…. nog een keer drukken, en nog maar een keer…… #$@^&^(&!!!!!!!!!!!!!!!! terug naar vrij en nog een keer de startknop indrukken, waarna de motor wel start…… Als één na laatste rijden we weg… dan zal het gas er als de donder op moeten om zoveel mogelijk tijd goed te maken tijdens mijn stint. Na de eerste ronde schijn ik al 11e te liggen, dat gaat lekker zo. Met een openingsronde van 1:56 en een tweede ronde van 1:50 komen we snel in een strak ritme terecht.

Met een snelste ronde van 1:49,3 geef ik in ronde 15 stop ik in de pits, waar onze monteur, Fred Bompa, de transponder overzet en Hugo voor zijn stint vertrekt. De motor wordt aangepakt, naar de achterzijde van de pitbox gereden en afgetankt, om vervolgens terug de box in gezet te worden met de bandenwarmers om de banden. Vervolgens staat onze Bompa weer aan de muur om de rijder op de baan in de gaten te houden en hem op het juiste moment de pits in te roepen. Zelf snel wat eten en drinken en een blik op de klok werpen, leert me dat ik nog maar 15 minuten heb, voordat Hugo zijn stint er alweer op zit….. Sodemieters zeg, dat gaat rap! In ronde 31 komt Hugo binnen en mag ik weer de baan op. Ik probeer snel in een ritme te komen, maar op de baan is het ook oppassen geblazen. Er rijden een aantal zeer langzame deelnemers mee, die de nodige voorzichtigheid vragen bij het inhalen.

In ronde 45 kom ik weer binnen en begint het ritueel opnieuw van de transponder overgeven, de motor tanken en de bandenwarmers om de banden leggen. Weer snel wat eten en drinken, een kwartiertje rusten en dan komt Hugo in de 61ste ronde weer binnen na zijn stint. Hugo weet op zijn nieuwe motor constante rondetijden van 53ers en 54ers te draaien. Mijn rondetijden liggen vrij constant in de 50ers. In ronde 77 stuur ik de pits weer in, nadat de Bompa het pitbord met “Fuel In” weer heeft laten zien. De pitstop gaat weer gesmeerd en Hugo vertrekt voor zijn 3e stint. In ronde 94 komt Hugo weer binnen en na wederom een gesmeerde wissel, begin ik aan mijn 4e stint. In de 5e ronde van deze stint ( de 99e op het totaal ) valt de code60 vlag. Dat heeft lang geduurd, tot die tijd heb ik geen gele vlaggen gezien.
In de Strubbe blijkt een crash te zijn geweest. Kort na de crash krijgen we een herstart, maar een halve ronde later is het alweer code60…. Na weer een aantal ronden onder code60 besluit de Bompa om me naar binnen te roepen. Slimme zet! Onder code60 wisselen scheelt een hoop tijdverlies! Ik kom naar binnen en Hugo voegt weer in onder de code60. Hugo kan nog twee vliegende ronden rijden, voordat we voor een laatste keer moeten wisselen.

Mijn laatste stint probeer ik nog een straf tempo te rijden, maar met 52ers en 1 50er valt dat toch wat tegen. Maarrrr, aangezien we na een uur 4e reden, na 2 uur nog steeds 4e en na 3 uur op een 3e plek, weten we na 117 gereden ronden een prachtige 3e plek binnen te slepen!!!!
En dat met twee man en één monteur!!!! Wat een geweldige teamprestatie!!!

Vol trots wil ik iedereen bedanken die een bijdrage heeft geleverd! Ingrid van Cooksupport voor het avond eten en de dagsponsoring
en Fred Bompa die als enige monteur mij en Hugo van een volgetankte motor en de nodige pitborden heeft voorzien! Zonder hem hadden we ook niet op het podium gestaan 😀
Een dag die met een flinke domper begon, bleek toch nog heel mooi afgesloten te worden!